W chwilach ciszy...- ,,Wybuchowa mieszanka wszystkiego''

W chwilach ciszy... 

To moje przemyślenia, przychodzące wraz z momentami, w których jestem zupełnie sama... wolna, zazwyczaj spokojna, lekka, oczyszczona... 

Tak szybko leci czas. Dzień goni kolejny. I ciągle, tyle się dzieje!

Nareszcie uporządkowałam swoje życie... nadal nie jestem super społeczną, ufną istotą, ale wszystko zmierza ku lepszemu. 

W końcu z mojego życia się pozbyłam pewnego człowieka, który wprowadził w nie: zamęt, cierpienie, żal, oraz wiele kłamstw. Na jego miejsce przyszły zdecydowanie niespodziewane osoby. Cieszy mnie to jednak, ponieważ załapałam z nimi całkiem fajny kontakt. Mam nadzieje, że te znajomości rozwiną się w dobrym kierunku. Ale, żeby nie było tak pięknie. Szkoła jest miejscem, w którym słabnę. Duże skupiska ludzi odwiecznie mnie przerażały. Te wszystkie osoby, które się patrzą, oceniają, przytłaczają. To okropne osamotnienie w tłumie. Automatycznie ma się ochotę znaleźć na drugim krańcu świata. Mam ją coraz częściej.

W domu też powoli się układa i normuje. Nie ma co narzekać. Ja w sumie, całymi dniami siedzę u siebie w pokoju i może raz, dwa z niego wyjdę. Ostatnio, ogólnie jest to moje ulubione miejsca spędzania wolnego czasu. Cisza, spokój, lekkość.... Zwłaszcza, że sobie kompletnie nie radzę.. nie wyrabiam siłowo i czasowo. Jestem wiecznie zmęczona i senna, ale nie mogę zasnąć. Nie życzę, tego nikomu.

Kilka ubiegłych tygodni przyniosło ze sobą ścianę, długo zbieranych kłamstw, fałszywych ludzi, plotek. Z którymi  się powoli rozprawiam. Smutne jest jednak to, że zawiodłam się na osobach którym ufałam, którym pomogłam ja, ewentualnie którym pomogli moi rodzice.
To przykre jak fałszywi i dwulicowi mogą być ludzie.

Od wczoraj rozmyślam też nad pewną propozycją; pomysłem. To czy odpowiem tak, musi być przemyślane. Nie, wiem jednak czy jestem na coś takiego gotowa... Czy mój świat może się jeszcze bardziej wywrócić do góry nogami ?