Na co dzień spotyka nas wiele dobrych i złych rzeczy.. Tak więc, każdy z nas, musi w jakiś sposób, te emocje kumulowane przez różne zdarzenia, z siebie wyrzucić. Jednym ze sposobów, na to, z których ja korzystam, jest pisanie wierszy ( i nie tylko ).
Kocham to! Pisanie od zawsze towarzyszyło mi w życiu, a moi znajomi śmiali się po każdym dniu, wymieniając ile stron zapisałam, tak tylko dla siebie. Kiedyś , około półtora roku temu, zażyczyłam sobie notes. Na wystawie sklepu zobaczyłam go i od razu stwierdziłam że muszę go mieć. Był piękny. Na okładce znajdował się rysunek dwóch kobiet, a ona sama zrobiona była z materiału, co wzbudziło we mnie jeszcze większy zachwyt. Zapinany był na gumkę, a wewnątrz znajdowała się tasiemka wyznaczająca strony. Jedyną rzeczą, która mnie w nim irytowała, to to, że był w szerokie linie, a zawszę pisałam w kratkę linijeczka pod linijeczką, aby jak najwięcej zająć miejsca i nic nie stracić.
Rozmawiałam o nim dzień w dzień, a w sumie to marudziłam, bo na moje standardy był za drogi... Po około miesiącu, któregoś dnia po powrocie ze szkoły, zobaczyłam go na biurku, pośród książek. Myślałam, że się zaraz popłaczę ze szczęścia..
I tak o to dalej piszę, a teraz mam już któryś notes z kolei i każdy w ty samym wspaniałym klasycznym stylu.
Ale przechodząc do wierszy.
Kocham to! Pisanie od zawsze towarzyszyło mi w życiu, a moi znajomi śmiali się po każdym dniu, wymieniając ile stron zapisałam, tak tylko dla siebie. Kiedyś , około półtora roku temu, zażyczyłam sobie notes. Na wystawie sklepu zobaczyłam go i od razu stwierdziłam że muszę go mieć. Był piękny. Na okładce znajdował się rysunek dwóch kobiet, a ona sama zrobiona była z materiału, co wzbudziło we mnie jeszcze większy zachwyt. Zapinany był na gumkę, a wewnątrz znajdowała się tasiemka wyznaczająca strony. Jedyną rzeczą, która mnie w nim irytowała, to to, że był w szerokie linie, a zawszę pisałam w kratkę linijeczka pod linijeczką, aby jak najwięcej zająć miejsca i nic nie stracić.
Rozmawiałam o nim dzień w dzień, a w sumie to marudziłam, bo na moje standardy był za drogi... Po około miesiącu, któregoś dnia po powrocie ze szkoły, zobaczyłam go na biurku, pośród książek. Myślałam, że się zaraz popłaczę ze szczęścia..
I tak o to dalej piszę, a teraz mam już któryś notes z kolei i każdy w ty samym wspaniałym klasycznym stylu.
Ale przechodząc do wierszy.
To jest jeden z wierszy mojego autorstwa:
Prawda Istnienia
Ludzie ludziom potworami
Ludzie ludzi pogromcami
Wokół tylko ludzkie łzy
Popękają serca kry?
.
Dalej tylko jest cierpienie .
Dalej pustka huczy złym .
Gdzie dziecięce jest marzenie ,
Które od dziś hymnem mym?!
Ludzie ludzi pogromcami
Wokół tylko ludzkie łzy
Popękają serca kry?
.
Dalej tylko jest cierpienie .
Dalej pustka huczy złym .
Gdzie dziecięce jest marzenie ,
Które od dziś hymnem mym?!
Posty
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz