Partia w szachy

Jakie jest moje imię?
Ja nie wiem..

Kim jestem?! A za kogo..

Mają mnie ci wszyscy ludzie w koło?

Nadszedł czas.

Kolejna partia życiowych szachów,

Czeka na blacie rzeczywistości

- Do rozegrania!

Patrzą. A widzą co chcą, moje pionki.

Patrzą. A robią co chcą, moje pionki.

Nie widzę! Nie widzę!

Ktoś odszedł… zapomniany.

Ktoś nowy przychodzi

I wdziera się na plansze bez zapowiedzi.

W tej grze nie podmienia się pionków!

Na nadgarstkach splecione sznurki…

Szmaciana lalka w rękach obmówców.

Błękitne oczy- jedyne okno na sytuację

Z obrazem w przód, z łzą w kancie.

Kręcą się z tyłu mojej głowy.

I słyszę!

Szmery, świsty, szepty.

Wszystkie oczy wprost na mnie.

Teraz mój ruch? Kaleczone ręce.

Królowa życia zabrana przez gońca,

Koniem na wierzę niedowierzań.

Zatopić ją w szlamie bezradności, niepewności.

Wiesz co mówią? Jak mam na imię ?

Ja nie wiem…

A może nie wiedzą, a może nie widzą…

Zrobię jeden ruch sama?

Za kark łapię króla! I go przewalam!

Tak, ta partia jest prze ze mnie poddana!

Co mówią? Jak mam na imię ?

 Nie wiem!

Nie będę szukała…