Sekret

Nie powiem tego głośno.

Skąd inąd to prawda.

Ja boję się rano wstać.

Boję się dnia- codziennie.

Nie potrafię otworzyć

Z niepokoju oczu.

Nie wiedząc- czy nastał świt.

Niby coś jest, ale nie.

To wpełza we mnie pustka.

Szepcząc- nie ma znaczenia,

Czy wstanę czy też nie.

Ucichnę w przykurczu.

Czy podejmę decyzję,

By w dali się odszyć.

Czy jest sens się przedostać

I podjąć walkę o byt.

Czy poprosić nie głośno

By wiarę ze mnie dobyć.

Kolejnego świtu dożyć

Wraz z wewnętrzną zgodą.