Droga

fot. Elżbieta Gałęska Photography  

Zwołaj deszcz by zmył

Ze Ścieżki mojego istnienia,

Krew Dejaniry, i truchło Tantala.

Zwołaj wiatr, tak silny,

By wiszącą w powietrzu nostalgię,

Zabrał w siną dal.

Zwołaj wstrząsy

By pochłonęły zachcianki.

Tak brudne jak święta ziemia.

I zwołaj ogień, by spalił

Za mną wszystkie mosty.

Starł w proch przeszłość.

Teraz gdy mogę znaleźć swoje miejsce,

Mówić bez ogródek, do rzeczy,

Już nigdy nie pozwolę,

By niosły mnie czarne myśli.

Teraz gdy nie wisi, nad głową, miecz Damoklesa

I skruszyły się pętle niewoli,

Nie przyjmę wolności z waszych rąk.

Teraz gdy nie zależy mi,

Na zniszczeniu, czego się lękam,

Mam w pełni przytomny umysł.

Teraz gdy nie ma nade mną

Klątwy trąby jerychońskiej,

Jestem władcą w świetle swoich czynów.

Teraz gdy nie szukam dobra,

Nie zanurzam się, w potrzebach,

I na zło rzadziej trafiam.

Teraz gdy rozsupłany węzeł Gordyjski,

Losu własnego żywota…

Jestem.