Sen dziś...

Niemy meander pomroku.

Chłonący zręb pomroku.

Gdzie Ikarowe legną nadzieje.

Z pełnej piersi,

Z wątłego jądra Echo,

Wzniosło, wzleciało, strzeliło łkaniem.

Z nim szloch, z nim krzyk… I pytanie.

Otworzono ją… puszkę.

Zerżnięto stoicki spokój..

Paniczny strach.

Zarżnięto Ariadnę,

Hybris z fatum nie wyniesie.

Nie pozostało nic.

Nic nie pozostało.

O ile słońce triumfu wzejdzie,

-Pyrrusowym brzemieniem opatrzone

-Skamieniałe w marsowym obliczu.

Pytanie pozostało.

Czy wszystko objęcie Morfeusza?