Powrót

Po czym stanąłeś. 

Spojrzenie tak wytrwałe, 

W swym zatrzymaniu oceanu.

Wewnątrz zgasłych tęczówek.

Uszczknąć maskę? Nie warto...

Nie! Nikt nie zna ceny prawdy!

A z każdym przebłyskiem wiary,

Pęknięcie na porcelanowej twarzy...

Jedyna osłona przed wiatrem,

Z huraganu codzienności.

Pełne życia, martwe niebo.

Po środku stoisz, puste naczynie.

Przed tobą... po ciebie... Tornado,

Z tych wszystkich pragnących cię...

Zażartością swą gdy dotrą,

Zostaniesz, jesteś... Zmiażdżony.