Wiersz - Historia pewnej nieznanej

   Historia pewnej 

nieznanej

  

Uciekłam...

Spojrzałam na mojego oprawcę, 

Następnie na drogę. 

I skorzystałam z tej okazji.

Nieświadoma, gdzie prowadzą mnie nogi, 

Brnęłam przed siebie...

Strach miałam w sercu, 

Płucom zaczęło brakować już sił.

Mimo wszystko pędziłam...

Na plecach czułam jego zapach, 

A w głowie przenikały wspomnienia

Wspomnienia ostre, zimne

Wspomnienia tragiczne. 

Ale to już tylko wspomnienia...

W nich ta postura obrzydliwa! 

Sama.. też się czuję nieczysta.

Teraz jestem paskudna! I nic nie warta!

Ta zniewaga, którą na mnie zesłano 

Uświadomiła mi prawdę całą.

Świat jest sztuczny i okrutny, 

A ludzie to potwory!

Brnące do zagłady własnego społeczeństwa, 

Nie zważając na nic, 

Nawet na siebie!

Idioci...

Mój oprawca zaciągnął mnie daleko....

- Daleko od tego wszystkiego.

Tam było ciemno i mokro,

On był oślizgły..

Krzyczałam! Wołając o pomoc..

Niezrozumiale patrzył się na mnie, 

Kiedy błagałam o litość,

(jak gdyby robił mi przysługę)...

Gdy przychodził..walczyłam!

Choć to było bez sensu..

Nie miałam z nim szans, 

Byłam tak bardzo bezsilna. 

A on o tym wiedział.

Teraz świat brnie dalej. 

Zaśmiecony wyrzutkami społeczeństwa, 

Nieznanymi nikomu osobami o dwóch twarzach. 

On pewnie też gdzieś tam jest... 

Żyje sobie spokojnie, 

Wśród innych takich jak on. 

I czeka na kolejną...

osobę 

okazję 

ofiarę..

A ja ? 

Mnie już nie ma.
.